موسسه فرهنگی و مطبوعاتی روزنامه جمهوری اسلامی

شماره 13202
اگر آلفرد نوبل زنده بود

بسم‌الله الرحمن الرحيم

هرچند بنياد نوبل در مواردي آلت دست سياستمداران سياست‌باز شده و در زمينه تعيين جايزه صلح نوبل معيارهاي واقعي را رعايت نکرده، ولي اينکه حاضر نشد جايزه صلح امسال را به دونالد ترامپ رئيس‌ جمهور خودشيفته و جنگ‌افروز آمريکا بدهد قابل تحسين است.

نامزدهاي جايزه صلح نوبل امسال، اطاق واکنش اضطراري سودان، زنان براي صلح، کودکان غزه، پاپ فرنسيس، عمران‌ خان (نخست‌وزير سابق پاکستان)، فرانچسکا آلبانزه، ايلان ماسک و دونالد ترامپ بودند ولي جايزه به «ماريا کورينا ماچادو» رهبر مخالفان ونزوئلا داده شد.

براساس آئين‌نامه بنياد نوبل که برگرفته از وصيت خود آلفرد نوبل بنيانگذار اين بنياد است (1212-1285ش – شيمي‌دان سوئدي) ملاک انتخاب برنده جايزه صلح نوبل، حل منازعات منطقه‌اي و بين‌المللي، پيشبرد ديپلماسي و همکاري‌هاي چندجانبه، حقوق بشر و حمايت از پناه‌جويان، مبارزه با خشونت مبتني بر جنسيت و کودکان و همينطور توسعه برنامه‌هاي آموزشي و انساني در مناطق بحران‌زده است. زندگي‌نامه دونالد ترامپ، چه در دوران قبل از رياست‌ جمهوري، چه در دور اول رياست‌ جمهوري و چه دور دوم آن و فاصله چهارساله ميان اين دو دوره به روشني نشان مي‌دهد وي هيچيک از ملاک‌هاي مربوط به دريافت جايزه صلح نوبل را نداشته و حتي در موارد زيادي برخلاف اين ملاک‌ها عمل کرده است. به وجود آوردن شورش حمله به ساختمان کنگره آمريکا و تسخير آن توسط اراذل و اوباش آمريکائي بعد از پايان دوره اول رياست ‌جمهوري ترامپ و ناکامي او در انتخابات آن زمان که منجر به کشته شدن چند شهروند آمريکائي و زنداني شدن عده‌اي از حاميان ترامپ شد، حمايت گسترده از جنايات رژيم صهيونيستي در کشتار مردم غزه، لبنان و يمن با ارائه کمک‌هاي مالي و تسليحاتي به اين رژيم، لشکرکشي به ونزوئلا، طرد همراه با خشونت مهاجرين کشورهاي مختلف به آمريکا، سرکوب مردم چند ايالت آمريکا به جرم مطالبه حقوق شهروندي، ادعاي مالکيت چند جزيره و آبراه متعلق به کشورهاي مختلف، بمباران مراکز هسته‌اي ايران در حين جريان داشتن مذاکره آمريکا با ايران، حمايت از جنايات رژيم صهيونيستي و همراهي با اين رژيم در جنگ تحميلي 12 روزه عليه ايران و ادعاي ارضي نسبت به کشور کانادا، همگي اقدامات مجرمانه‌اي هستند که ترامپ را در جهت مقابل حقوق بشر و ضديت با صلح نشان مي‌دهند.

چند روز قبل از اعلام برنده جايزه صلح نوبل، روزنامه «واشنگتن‌پست» نوشت «حداقل سه عضو از 5 عضو اعطاي جايزه صلح نوبل با دونالد ترامپ مخالفند». اين روزنامه از قول رئيس کميته اعطاي جايزه صلح نوبل نوشت: «اعطاي جايزه صلح نوبل به يک رئيس دولت، بسيار جنجالي است. زيرا وقتي شما رئيس دولت باشيد قدرت داريد و در بحران‌ها از اين قدرت استفاده مي‌کنيد و حتي ممکن است خون‌ريزي کنيد». واشنگتن‌پست به نقل از يکي ديگر از اعضاي جايزه صلح نوبل نوشت «ترامپ، دموکراسي را در آمريکا نابود و همه هنجارهاي نظام بين‌الملل را لگدمال کرده است».

اينها قضاوت افراد سياسي و اعضاي جناح رقيب ترامپ نيستند. گويندگان اين سخنان، افراد منتخبي هستند که مسئوليت بررسي ملاک‌هاي مربوط به نامزدهاي دريافت جايزه صلح نوبل را برعهده دارند. اقتضاي چنين قضاوتي اينست که فردي مانند ترامپ با اينهمه سابقه ضدحقوق بشري نه‌تنها استحقاق دريافت جايزه صلح نوبل را نداشته باشد بلکه نامش بايد در کتاب‌هاي تاريخ جهان به عنوان يکي از سردمداران ضديت با حقوق بشر ثبت شود.

عملکرد داوران و اعضاي کميته اعطاي جايزه صلح نوبل در اين بخش که جايزه را به دونالد ترامپ نداده‌اند، منطقي است، اما اينکه اين جايزه به رهبر مخالفان دولت ونزوئلا داده شده موضوعي قابل بررسي است. از ميان نامزدهاي اعلام شده جايزه صلح نوبل، حق اين بود که اين جايزه به کودکان غزه تعلق مي‌گرفت، انسان‌هاي خردسالي که دو سال تمام انواع جنايات و مصيبت‌ها را تحمل کردند و با زبان شيرين کودکانه از مظلوميت مردم سرزمين خود گفتند و از ملت‌هاي سراسر جهان خواستند براي کوتاه کردن دست جنايتکاران صهيونيست و حاميانشان و برقراري صلح و آرامش در غزه وارد عمل شوند. اگر آلفرد نوبل اکنون زنده بود، آيا کودکان غزه را شايسته‌ترين نامزد جايزه صلح نمي‌دانست؟